Σύμφωνα με έγκυρες επιστημονικές έρευνες διεθνώς, λόγω του γενικότερου αρνητικού κοινωνικού κλίματος και της έλλειψης κοινωνικής υποστήριξης, οι γκέι και οι λεσβίες διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο να αναπτύξουν διαταραχές άγχους και κατάθλιψης. Ειδικά οι γκέι έφηβοι διατρέχουν ακόμη μεγαλύτερο κίνδυνο για κατάθλιψη, εθισμούς και αυτοκτονία, όπως δείχνουν διάφορες έρευνες, καθώς ομοφοβικές παρενοχλήσεις στο σχολείο αλλά και στην ίδια την οικογένεια συνδέονται με τις αυτοκτονίες ΛΟΑΤ παιδιών.[1] Έρευνα του Υπουργείου Παιδείας της Βόρειας Ιρλανδίας[2] βρήκε ότι τα παιδιά που είναι λεσβίες, γκέι ή τρανσέξουαλ έχουν
- Πέντε φορές περισσότερες πιθανότητες να χρειαστούν φάρμακα για κατάθλιψη.
- Δυόμισι φορές περισσότερες πιθανότητες να προκαλούν αυτοτραυματισμούς.
- Τουλάχιστον τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες να κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας.
Η χειρότερη ζημιά, ωστόσο, γίνεται μέσα στην ίδια την οικογένεια, όταν οι γονείς απορρίπτουν (ρητά ή έμμεσα) το γκέι παιδί τους. Όπως δείχνει μια επιστημονική έρευνα του 2009, τα γκέι παιδιά που απορρίπτονται από τους γονιούς τους έχουν υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονιών, κατάθλιψης, επικίνδυνου σεξ και χρήσης ναρκωτικών σε σύγκριση με τα γκέι παιδιά που η οικογένειά τους τα αποδέχεται.[3]
Η αρνητική αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας από τους γονείς και την κοινωνία αφήνει συναισθηματικά τραύματα στους γκέι άντρες και γυναίκες. Κάποιες φορές, τα τραύματα είναι τόσο σοβαρά, που μας εμποδίζουν να ζήσουμε καλά και να αναπτύξουμε όλο το δυναμικό μας.
Με την ψυχοθεραπεία, μπορούμε να δουλέψουμε το αρνητικό φορτίο που έχουμε εισπράξει και να ζήσουμε τη ζωή μας πιο ελεύθερα, χωρίς ενοχοποίηση.
Για πολλούς και πολλές από εμάς μάς πήρε χρόνια να καταφέρουμε να αποδεχτούμε τον σεξουαλικό προσανατολισμό μας. Όμως και αφού τον αποδεχτήκαμε, αντιμετωπίζουμε διάφορα προβλήματα όσον αφορά τις σχέσεις, τον φόβο της αποκάλυψης και της απόρριψης, τους τρόπους γνωριμίας, το εργασιακό bullying κτλ.
Επίσης μεγαλώνουμε μέσα σε περιβάλλοντα με ελάχιστες θετικές αναπαραστάσεις της ομοφυλοφιλίας, με αποτέλεσμα να πειθόμαστε ότι δεν έχουμε μέλλον ή ότι μας περιμένει μόνο η απομόνωση, το περιθώριο, οι αρρώστιες και η μοναξιά.
Το να αναζητήσουμε βοήθεια, ειδικά μέσα από ομαδικές ή ατομικές συνεδρίες μας επιτρέπει να καταρρίψουμε όλα αυτά τα αρνητικά κοινωνικά στερεότυπα και να διεκδικήσουμε μια πιο πλήρη, πιο ολόκληρη και ευτυχισμένη ζωή.
Βιβλιογραφία
[1] Bontempo, D., & D’Augelli, R. D, (2002) Effects of At-School Victimisation and Sexual Orientation on Lesbian, Gay, or Bisexual Youths’ Health Risk Behaviour Journal of Adolescent Health. 2002; 30; 364-374
Meyer I.H. (1995) Minority stress and mental health in gay men. Journal of Health and Social Behaviour, 36, 38-56
Rotheram-Borus, M.J., Hunter, J., & Rosario, M. (1994) Suicidal behaviour and gay-related stress among gay and bisexual male adolescents. Journal of Adolescent Research, 9, 498-508.
[2] YouthNet (2004) ShOut: Research into the Needs of Young People in Northern Ireland who Identify as Lesbian, Gay, Bisexual and/or Transgender. Belfast: YouthNet.
[3] Family Rejection of Lesbian, Gay and Bisexual Adolescents & Negative Health Outcomes
