Τι σημαίνει για εσένα το γεγονός ότι δεν έχεις παιδιά;
Δεν μπορώ να σου πω ακριβώς, είναι πολύ σύνθετο το θέμα. Είναι φορές που αισθάνομαι πολύ άσχημα, είναι φορές που δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Για μένα ήταν πολύ περίεργο γιατί αρρώστησα όταν ήμουν είκοσι οκτώ χρονών και το πρόβλημα ήταν αυτό: δεν θα μπορούσα να κάνω παιδιά. Ήταν κάτι που δεν με ενδιέφερε καθόλου μέχρι εκείνη την ηλικία. Δεν ήθελα καθόλου ούτε να παντρευτώ, ούτε να κάνω παιδιά. Από τότε ξεκίνησε μια ιστορία με χειρουργεία και θεραπείες που κράτησε δώδεκα χρόνια, με όλους τους γιατρούς να με πιέζουν ότι «τώρα θα το κάνεις, τώρα θα το κάνεις, δεν θα μπορέσεις μετά, προσπάθησε, κάνε, ράνε», κι αυτό το πράγμα άρχισε σιγά σιγά να μου γίνεται εμμονή – χωρίς όμως να είναι κάτι που θέλω. Δηλαδή, μου πήρε πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι δεν ήταν κάτι που ήθελα εγώ.
Δέχτηκες πολλές πιέσεις δηλαδή;
Από τον ιατρικό χώρο περισσότερο, όχι από άλλους.
Από τον προσωπικό σου κύκλο, από οικογένεια ή από άλλους;
Από την οικογένεια μου όχι. Έκανα ψυχοθεραπεία καιρό και μου πήρε καιρό να διαχωρίσω τι είναι αυτό που θέλω, και τι είναι αυτό που θέλουν οι άλλοι από εμένα. Ήταν δύσκολο να το καταλάβω αυτό. Δώδεκα χρόνια κράτησε η όλη ιστορία μέχρι που έκανα το τελικό χειρουργείο, που αφαιρέθηκαν τα όργανα και ήταν πια τελειωτικό. Τώρα βέβαια που είμαι πενήντα ξέρω ότι δεν θα γίνει ποτέ. Tο έχω αποδεχτεί. Δεν θα ήθελα να έχω τώρα ένα παιδί, την ευθύνη ενός παιδιού/μωρού να το μεγαλώσω. Τώρα πια δεν έχω τις αντοχές. Είναι στιγμές, όμως, που θέλεις να πάρεις ένα μωρό αγκαλιά ή να φροντίσεις κάποιον. Οπότε είναι αρκετά συγκρουσιακό το θέμα.
Μετανιώνεις για κάτι;
Όχι, δεν μπορούσα να κάνω κάτι παραπάνω. Δηλαδή εμμονικά να κάτσω να κάνω ένα παιδί για να το κάνω δεν ήθελα.
Λες ότι μέχρι την ηλικία των είκοσι οκτώ που εμφάνισες το πρόβλημα δεν σου είχε περάσει καν απ’ το μυαλό για παιδί;
Όχι, καθόλου.
Και μετά επειδή δεν μπορούσες να το κάνεις, έγινε εμμονικό;
Για μια περίοδο, ναι. Δηλαδή από τα τριάντα μέχρι τα τριάντα επτά ναι, είχε αρχίσει να γίνεται. Ήταν μια πίεση και από τους γιατρούς που μου έλεγαν «άντε, άντε τι θα γίνει; Πότε θα το κάνεις;» – με εξωσωματική βέβαια. «Προσπάθησε, βρες κάποιον!» Αυτό είχε αρχίσει να με πιέζει πάρα πολύ και να με κάνει να νομίζω ότι θέλω.
Ενώ δεν ήθελες και δεν θέλεις, απ’ ό,τι καταλαβαίνω.
Τώρα δεν θέλω. Αν την περίοδο μεταξύ τριάντα και σαράντα ήταν πιο φυσιολογική η ζωή μου από πλευράς υγείας, δεν ξέρω πώς θα ήταν. Δεν είχα το περιθώριο να το αποφασίσω λογικά.
Είπες δεν δέχτηκες πιέσεις απ’ το περιβάλλον σου ποτέ, μόνο απ’ τον ιατρικό κύκλο.
Από τους γονείς μου, όχι. Κοινωνικά παραέξω, ξέρεις πώς είναι τα πράγματα. Σε λυπούνται λίγο. Βλέπεις το βλέμμα «αν δεν έχεις παιδιά, κρίμα», «άντε πότε θα το κάνεις», αυτό υπάρχει.
Πώς αντιπαρέρχεσαι αυτά τα βλέμματα οίκτου;
Δεν λέω τίποτα. Τι να πω; Δεν αντιδρώ.
Νομίζεις ότι χρειάζεται να κάνεις κάποιου είδους coming out ως άτεκνη γυναίκα;
Όχι. Το λέω ότι δεν έχω παιδιά, αλλά δεν λέω κάτι παραπάνω από αυτό. Δεν αισθάνομαι ότι πρέπει να το στηρίξω.
Ζητάνε εξηγήσεις ή νιώθεις ότι χρειάζεται να δικαιολογηθείς με κάποιο τρόπο;
Όχι πια. Ίσως κάποιες φορές να έλεγα ότι ακόμα δεν έχω βρει τον κατάλληλο και κάτι βλακείες. Αλλά πολύ πιο νέα, τώρα όχι.
Δηλαδή σε αυτή την ηλικία πια έχουν πάψει να σε ενοχλούν με τέτοιου είδους ερωτήσεις.
Ναι, μου φαίνεται και αστείο πια.
Σκέφτεσαι το μέλλον σου από εδώ και πέρα χωρίς παιδιά;
Περισσότερο με τρομάζει. Τρομάζει; Με ανησυχεί το ότι δεν έχω κάποιον σύντροφο. Δηλαδή δεν θα ’θελα να γεράσω και να είμαι μόνη σ’ ένα σπίτι. Αυτό. Το χωρίς παιδιά δεν με απασχολεί πιά.
Ποια λέξη σου ταιριάζει καλύτερα; Χωρίς παιδιά, άτεκνη, μη μητέρα, κάτι άλλο, καμία από αυτές;
Καμία. Νομίζω ότι η ζωή είναι τόσο πολύπλοκη. Άλλοι άνθρωποι κάνουν παιδιά, άλλοι δεν κάνουν. Άλλοι παντρεύονται, άλλοι δεν παντρεύονται, άλλοι είναι straight, άλλοι είναι gay, άλλοι είναι έτσι. Όλα χωράνε και όλα είναι θεμιτά. Δηλαδή πρέπει να το ονομάσουμε;
Έχει επηρεάσει το γεγονός ότι δεν έχεις παιδιά την κοινωνική ή την ερωτική σου ζωή;
Όχι.
Ούτε τις φιλίες σου; Έχεις απομακρυνθεί από γυναίκες φίλες που εκείνες έκαναν παιδιά;
Κοίταξε, αυτοί που απομακρύνθηκαν ήταν άνθρωποι που εκ των πραγμάτων θα απομακρυνόντουσαν. Γιατί δεν είναι μόνο το παιδί, αλλά η γενικότερη νοοτροπία. Οι άνθρωποι που θεωρούν ότι πρέπει να τακτοποιηθείς, να παντρευτείς και να κάνεις παιδιά για να είσαι σωστός, από ένα σημείο και μετά δεν θα μου ταίριαζαν σαν άνθρωποι. Δεν έχει να κάνει το ότι έχω παιδί ή δεν έχω. Στις παρέες μου οι περισσότεροι δεν έχουν παιδιά. Φυσικά, έχω και φίλους με παιδιά, αλλά είναι άνθρωποι που ζούνε πιο ελεύθερα ας πούμε. Δεν έχουν τέτοιου είδους υποχρεώσεις.
Οπότε, στην πράξη, σαν να προσανατολίστηκε η ζωή σου προς άλλους ανθρώπους που έχουν τέτοιου είδους τρόπο ζωής. Χωρίς παιδιά.
Εκ των πραγμάτων σιγά-σιγά. Γιατί όταν εγώ είμαι ελεύθερη και θέλω να βγω, να ξενυχτήσω, ή παίρνω την τσάντα μου και πάω όπου θέλω διακοπές, ο άλλος που έχει το μωρό δεν μπορεί. Είναι και πρακτικά τα πράγματα.
Θέλεις να συμπληρώσεις κάτι άλλο που ξέχασα να σε ρωτήσω ή θεωρείς σημαντικό;
Κοίταξε, αυτό που θα ήθελα να πω είναι ότι υπάρχει γενικότερα ένας ρατσισμός. Είτε είσαι χοντρός, είτε έχεις παιδιά, είτε δεν έχεις… Μου έχει τύχει σε ερωτικές σχέσεις, ο άλλος να σου λέει «α, εγώ θέλω το δικό μου το παιδί» και να του λες ότι υπάρχει και η υιοθεσία, δεν είναι ανάγκη να το γεννήσεις, το ίδιο είναι. Σημασία έχει το πώς θα το μεγαλώσεις. Κάποιοι άνθρωποι δεν το δέχονται αυτό. Αυτό το θεωρώ ρατσιστικό. Ο άλλος θέλει μια μηχανή αναπαραγωγής τελικά.
Εισπράττεις λύπηση ή οίκτο;
Έχει τύχει και στη δουλειά. Στα σχολεία που δουλεύω, που είναι αρκετά συντηρητικός χώρος, μου ’χει τύχει. Φέτος, όχι. Πέρσι που ήμουν σε μια περιοχή αρκετά υποβαθμισμένη υπήρχαν μια-δυο περιπτωσούλες τέτοιες. Τρεις. Άνθρωποι που θα σου έλεγαν «α, κρίμα εγώ έχω και εγγόνια», Κάποιοι θεωρούν ότι καταξιώνονται μέσα από αυτό.
