Άρθρα

Πώς κατοικώ μέσα στο σώμα μου; Μήπως η σχέση με το σώμα μου είναι μια σχέση εχθροπραξιών, αστυνόμευσης και βίας; Μήπως τελικά το σώμα μου δεν μου ανήκει;

Είναι φυσιολογικό που φοβάμαι την πανδημία του κορωνοϊού; Μήπως υπερβάλλω; Μήπως θα έπρεπε να φοβάμαι περισσότερο; Μπορώ να κάνω κάτι για τον φόβο μου;

Η σχεδόν θρησκευτική λατρεία της μητρότητας αποδεικνύεται εξουθενωτικό βάρος όχι μόνο για τα παιδιά αλλά και για τις μητέρες, οι οποίες νιώθουν πίεση να σταθούν στο ύψος μιας άπιαστης τελειότητας.

Πιο τραγικό από το να έχουμε μια μαμά που μας αδίκησε ή μας έβλαψε είναι το να μην μπορούμε να το πούμε πουθενά και να λάβουμε λίγη κατανόηση. Δυο φορές μόνοι/ες.

Μεγαλώνουμε με τον τραγικό μύθο ότι η ομοφυλοφιλία είναι επιλογή μας. Η ομοφυλοφιλία σαν καπρίτσιο. Δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω και «αποφάσισα» να γίνω γκέι, έτσι μωρέ, για να περάσω χάλια παιδικά χρόνια και ν’ απολαύσω την απόρριψη της κοινωνίας.

Οι άντρες στερούμαστε το ανθρώπινο άγγιγμα από πολύ νωρίς. Λιμοκτονούμε για ένα άγγιγμα και συγχέουμε την ανθρώπινη ανάγκη για σωματική επαφή με την επιθυμία για σεξ.

Οι άντρες έχουμε (ή μπορούμε να αποκτήσουμε) «μητρικό» ένστικτο; Είναι θέμα βιολογίας ή εμπειρίας;

Ακόμα και άνθρωποι που είναι άνετοι με τους γκέι, έχουν θεματάκια με τα τρανς άτομα. Μας μπερδεύει και μας αμηχανεύει το ότι κάποιος άνθρωπος δεν είναι το φύλο που δείχνει.

«Υπάρχουν στιγμές που σχεδόν εύχομαι να είχα δεχτεί φυσική βία από τους γονείς μου, γιατί τότε θα ήταν διακριτός ο “εχθρός”».

Το αίμα νερό δεν γίνεται, λένε. Μήπως όμως θα ’πρεπε; Είναι τελικά οι γονείς μου οικογένειά μου;