Μεγαλώνουμε με τον τραγικό μύθο ότι η ομοφυλοφιλία είναι επιλογή μας. Η ομοφυλοφιλία σαν καπρίτσιο. Δεν είχα τίποτα καλύτερο να κάνω και «αποφάσισα» να γίνω γκέι, έτσι μωρέ, για να περάσω χάλια παιδικά χρόνια και ν’ απολαύσω την απόρριψη της κοινωνίας.
Οι άντρες έχουμε (ή μπορούμε να αποκτήσουμε) «μητρικό» ένστικτο; Είναι θέμα βιολογίας ή εμπειρίας;
Οι άντρες στερούμαστε το ανθρώπινο άγγιγμα από πολύ νωρίς. Λιμοκτονούμε για ένα άγγιγμα και συγχέουμε την ανθρώπινη ανάγκη για σωματική επαφή με την επιθυμία για σεξ.
Ακόμα και άνθρωποι που είναι άνετοι με τους γκέι, έχουν θεματάκια με τα τρανς άτομα. Μας μπερδεύει και μας αμηχανεύει το ότι κάποιος άνθρωπος δεν είναι το φύλο που δείχνει.
«Υπάρχουν στιγμές που σχεδόν εύχομαι να είχα δεχτεί φυσική βία από τους γονείς μου, γιατί τότε θα ήταν διακριτός ο “εχθρός”».
Το αίμα νερό δεν γίνεται, λένε. Μήπως όμως θα ’πρεπε; Είναι τελικά οι γονείς μου οικογένειά μου;
